The grass is greener. The light is brighter. The taste is sweeter

З Лімы ўтраіх з Вераснем і Калюнем мы накіраваліся ў Куска. А з яго – рукою падаць да возера Ціцікака на мяжы з Балівіяю. У Куска вядуць прынамсі дзве дарогі. Адна з іх праз Наска, дзе у асноўным ездзяць усе турысты. Другая, праз малавядомы гарадок Аякуча. Нам, вядома, па апошняй. Да таго ж, казалі, што на дарозе з Наска цяпер, у турыстычны сезон, арудуць злачынцы, якія грабяць цэлыя аўтобусы з турыстамі. І хоць нас таксама папярэджвалі, што асфальт па дарозе праз Аякуча хутка скончыцца, мы рушылі менавіта туды.



( Collapse )

Мы паехалі ва Уарас – гарадок у перуанскіх Андах. Пра гэтае месца мы не ведалі нічога, але ратавацца ад бруднага пабярэжжа дзесьці трэба было, і мы накіраваліся ўглыб краіны.

Тое, што мы едзем ў правільным накірунку, стала ясна, калі нас падабраў старэнькі грузавік і кіроўца пасадзіў чатырох белых “грынгаў” (нас так называюць ужо 5 месяцаў, пачынаючы з Мексікі) у цалкам забіты памідорамі, пасылкамі, курамі і мясцовымі жыхарамі драўляны кузаў.



( Collapse )

Чым бліжэй да мяжы з Перу, тым горшым станавіўся Эквадор. Кошты на ежу ўзраслі ўдвая, кіроўцы аўто сталі прасіць грошай за аўтаспын. У кіламетрах 50 ад мяжы пераначавалі на ваенным блок-посце. І толькі калі ўехалі ў Перу, зразумелі, для чаго пасярод пустэлі ў Эквадоры стаялі жаўнеры з аўтаматамі.



Пасля Эквадора Перу – поўная жопа. Пустэля, кучы смецця. На гэтым смецці стаяць гарады, гуляюць дзеці. Рэчкі, поўныя згніваючага смецця, смярдзяць так, што іх лепш пераходзіць, затаіўшы дыханне. На абочынах – разлагаюцца трупы пацукоў, сабак. Адзінокія і худыя свінні, аслы ды козы з голаду літаральна грызуць асфальт.

Перу – стала першай краінай на нашым шляху, дзе кожнага кіроўцу трэба папярэджваць аб адсутнасці ў нас грошай. Ніяк не чакалі гэтага ад распіяранай турыстычнай краіны з яго Мачу-Пікчу і Ціцікакай.

( Collapse )