The grass is greener. The light is brighter. The taste is sweeter

Адразу хачу зазначыць, што Нікарагуа - не афрыканская краіна, як чамусьці многія думаюць. Яна знаходзіцца ў Цэнтральнай Амерыцы паміж Гандурасам і Коста-Рыкай. Дык вось, тут ізноў паліцэйскія пасты на кожным кроку. Мы ўжо, не баючыся, аддаем свае пашпарты на праверку. У нас усё ў парадку. Легальнае становішча пацверджанае штампікам у пашпарце. Аднак там жа чарнільнай ручкай стаіць допіс: “Пакінуць тэрыторыю напрацягу пяці дзён”.

Мы едзем у сталіцу Нікарагуа – горад Манагўа. Тут па рэкамендацыі добрага дзядзечкі з міграцыйнай службы спадзяемся працягнуць свой тэрмін перабывання ў краіне. Аднак Манагўа сустракае нас пустыннымі вуліцамі, дзе час ад часу праходзіць які-небудзь чалавек і не забывае нам сказаць, што тут “муі пелігросо” (вельмі небяспечна). І што ўвогуле, як мы тут апынуліся адны і што мы тут робім.

За адзін вечар, калі мы шукалі сабе начлег, нас разоў 15 папярэдзілі пра “муі пелігросо”. Настала ноч, а прытулку мы так і не знайшлі. Адзіным жывым месцам у раёне аказалася казіно. Мы падышлі да дзвярэй. Да нас выйшаў ахоўнік. Выслухаўшы нашую гісторыю, ён паклікаў кампанію жанчынаў. Тыя паспачувалі нам, сказалі, што пусцілі б да сябе, але ў іх злыя сабакі. І павезлі нас у нейкае месца, дзе мы можам “за танна ўпісацца”.

Гэтым месцам апынулася каморка, прыбудаваная да дому. Ні ложку, ні вокнаў. Нічога. Раніцай мы заплацілі гаспадыні 100 кардобаў (каля 5 баксаў) і павалілі ў Гранаду, горад на беразе возера Нікарагуа, дзе ўжо чакалі нас іншыя табурэтнікі. Жаданне заставацца ў Манагве і працягваць тэрмін перабывання ў краіне адпалі.

Усё добра, але трэба рухацца далей – у Нікарагуа. А мы нелегальна прайшлі дзве краіны. Зноў спадзеў на незаўважнае перасячэнне мяжы. За некалькі дзесяткаў кіламетраў да мяжы злавілі грузавік. Кіроўца – хлопец год трыццаці.

Не мінула і хвіліны, як ён дастае два касякі травы. Адзін прапаноўвае нам, другі запальвае сам. Зрабіў пару цягаў – паліцыя. “Fuck!” – па-ангельску ругаецца гандурасец, тушыць касяк і засоўвае яго ў бацінак, які стаіць побач з каробкаю перадачаў. Пасля паліцэйскай праверкі разгублена пытаецца: “А дзе мой касяк?” “Чувак, у бацінку!” :)

Паліцэйскі кантроль на дарогах Гандурасу праз кожныя пару кіламетраў. Спыняюць усіх, кожны раз правяраюць дакументыне толькі ў кіроўцы, але і ў нас. Мы, баючыся за сваё нелегальнае становішча, паказваем айсік і журналісцкае пасведчанне. Пакуль пракатвае.



Узмоцнены паліцэйскі кантроль па ўсёй краіне з-за леташняга ваеннага перавароту. Тады прэзідэнт Гандурасу Мануэль Селайля ініцыяваў рэферэндум аб праве балатавацца на другі тэрмін (па законе, прэзідэнт тут можа балатавацца толькі на адзін тэрмін). Праціўнікі рэферэндуму захапілі Селайю і вывезлі ў Коста-Рыку. Вярхоўны суд і парламент падтрымалі мяцежнікаў. Праз нейкі час Селайі ўдалося вярнуцца ў Гандурас. У адказ часовая ўлада ўвяла каменданцкі час. Праз два месяцы краіна выбрала новага прэзідэнта, а былы – пад пагрозай арышту з’ехаў у Дамініканскую рэспубліку.

Наш кіроўца зноў запальвае недакураны касяк і хваліцца, што 6 год пражыў у Каліфорніі, зарабіў сабе на гэты грузавік і зараз працуе на радзіме. На пытанне, дзе працаваў, спакойна адказвае: “Гандляваў наркотыкамі”.

( Collapse )