Пасля возера Ацітлан у нас не засталося ні капейкі наяўных грошай. У Гватэмале мы планавалі прабыць яшчэ не больш за 2 дні. Здымаць кецалі з банкаўскай карткі за немалую камісію не хацелася. І мы вырашылі працягнуць падарожжа без грошай.



Ноч і трапічны лівень засталі нас у маленькім горным мястэчку. Мокрыя да ніткі і замёрзшыя, мы сышлі з трасы ў пошуках месца для начоўкі. Раптам сярод цемры з’явіўся чалавек. Мы запыталіся, ці не ведае ён, дзе можна пераначаваць. “Запытайцеся ў гэтым гатэлі”, - ён паказаў пальцам на асветленую ліхтаром вывеску. “У нас няма грошай на гатэль”, - тлумачым мы. “Я і кажу, зайдзіце ў гатэль, запытайце дона Сямёна. Ён вельмі добры чалавек”.

Мы завярнулі за вугал і пакрочылі ў бок рэцэпцыі. Адтуль да нас пад дождж выйшаў хлопчык год адзінаццаці. “Уна кўарта?” (пакой?) – запытаў у нас. “Мы хочам паразмаўляць з донам Сямёнам”. Хлопчык залепятаў штосьці па рацыі. Затым загадаў чакаць і зноў знік за дзвярыма рэцэпцыі. Мы засталіся чакаць пад дажджом.

Праз хвілінаў 5 да нас выбег дон Сямён. Мы коратка расказалі яму пра сябе. Сказалі, што хочам пераначаваць, але не маем грошай. Затое можам зрабіць любую працу ў гатэлі: штосьці памыць, прыбраць. А таксама з радасцю паспяваем беларускіх песень. Дон Сямён, нібыта добра нас разумеючы, паківаў галавою, сказаў чакаць і сам знік за дажджавою завесаю.

( Read more...Collapse )

На возера Ацітлан мы прыехалі па рэкамендацыі Кірыла і Лёні, якія там пабывалі. “За 20 кецаляў пераплываеце на лодцы да Сан-Маркаса, а там спытаеце дом Фелікса”. Фелікс – немец, які ўжо некалькі год бадзяецца па Лацінскай Амерыцы ў пошуках сябе. Ён любіць расказваць, як патрапіў на гватэмальскі Ацітлан.



“Я тады працаваў у мексіканскім бары. У той вечар прыняў штукі тры розных наркотыкаў і не мог спыніцца ад плачу. Мае вусны ўсміхаліся, а па шчаках ручаём цяклі слёзы. І я нічога не мог з гэтым зрабіць. І тут да мяне падышоў адзін чалавек і сказаў па-нямецку: “Фелікс, я бачу, што ты – анёл. Але ты зараз знаходзішся не ў той час не ў тым месцы. Паехалі са мной”. І Фелікс паехаў. Новы сябра прывёз яго на Ацітлан.

Ацітлан – сапраўды магічнае месца. У перакладзе з маянскай мовы абазначае месца, дзе вясёлка набывае колеры. Знаходзіцца возера ў даліне паміж трыма вулканамі на вышыні паўтары тысячы метраў. Вакол возера – маленькія гарадкі, у якія патрапіць можна толькі на лодцы.



( Read more...Collapse )

Шлях да Кецальтэнанга апынуўся зусім не блізкім. Горная дарога, размытая дажджамі ды з апоўзнямі, патрабавала больш часу. На старэнькім грузавіку разам з Герберам мы праехалі яшчэ каля 100 кіламетраў.



Шэсць год Гербер працаваў у ЗША на будоўлі, зарабіў грошай, вярнуўся ў Гватэмалу, купіў грузавік і цяпер нелегальна возіць яйкі з Мексікі для сямейнага рэстарану.

“Бачыце, паліцыя едзе за намі?” – пытаецца ён. “Гэта не паліцыя”, - супакойваем мы. “Паліцыя, я ведаю”, - упэўнівае нас Гербер. – Вось гэта хабар за мексіканскія яйкі, якія я вязу, - ён паказвае на тры кучкі грошай, роўна раскладзеных перад сабою.

Тут машына ззаду абганяе нас і прымушае спыніцца. Гербер выходзіць “паразмаўляць”. Праз пару хвілінаў вяртаецца: “Кьерэн мас” (хочуць больш) і адлічвае яшчэ некалькі купюраў кецаляў (мясцовая валюта).

Гербер ужо некалькі год займаецца нелегальным яйкавым бізнэсам. Яго і ягоную машыну тут ведае кожны паліцэйскі і не прапускае магчымасці садраць з гора-бізнэсмэна бабла. Гербер жа ў сваю чаргу ведае кожны паліцэйскі пост і перад імі зачыняе танаваныя вокны і стараецца як мага хутчэй прашмыгнуць.

Гербер, у шоку ад нашых песень, тэлефануе свайму бацьку і кажа: “Паслухай, паслухай”. А потым запрашае нас да сябе паспяваць. Мы згаджаемся.

“Вось там, - паказвае нам Гербер на хатку высока ў гарах, - мой дом”. Мы прыязджаем у ягоны дом, а там – сям’я з дваццаці пяці чалавек. Жанчыны ў нацыянальных строях. Усе нас вітаюць, машуць рукамі і просяць сыграць.


( Read more...Collapse )

Мяжу з Гватэмалай мы адразу вырашылі праходзіць нелегальна. Па-першае, сваю мексіканскую візу мы пратэрмінавалі на пяць дзён. Па-другое, на выездзе з краіны мексіканцы дзяруць па 20 баксаў з чалавека. Ну і акрамя таго, увесь час мы былі ўпэўненыя, што з амерыканскай візай нам і гватэмальская таксама не патрэбная. Аднак у дзень пераходу мяжы мы даведаліся, што віза беларусам неабходная. Усё гэта прымусіла нас вырашыцца на нелегальны ўваход у Гватэмалу.

Нас высадзілі кіламетраў за 5 да мяжы. Машынаў на дарозе амаль няма. Пайшлі пешшу. Пад’язджае маршрутка. “Фронтэра. Лінія. Гватэмала”, - кліча нас маршрутны зазывала. “Но, грасіас”, - па старой звычцы адказваем мы. “Райд. Граціс”, - настойвае ён. “Бясплатна?” – перапытваем, не веручы. Той ківае галавою і мы едзем у бок Гватэмалы.

Праз хвілінаў 10 маршрутка спыняецца пасярод горада перад “ляжачым паліцэйскім”. Выходзім. Гэта што – мяжа? Відаць так. І пакуль ніхто не звярнуў увагі на нас, нагружаных заплечнікамі і інструментамі, мы спяшаемся ўглыб горада.

На кожным кроку нам прапаноўваюць памяняць грошы альбо купіць якую-небудзь фігню. А мы ўпарта падымаемся ў гару і толькі адказваем “Но, грасіас”. Няўжо мы ўжо ў Гватэмале? – не верыцца нам. Разглядаем нумары машынаў – гватэмальскія. А вось і бела-блакітны сцяг Гатэмалы лунае. Мы тут.



Ужо за горадам спрабуем стопіць, каб да цемнаты дабрацца хоць да якога горада. Праязджаем кіламетраў 10 і апынаемся ў нейкім маленькім мястэчку. Неба блічшыць маланкамі – ставіць свой намёт пад адкрытым небам рызыкоўна. Ідзем прасіцца да мясцовых. У першай хаце нам адмаўляюць у прытулку. Але ў другой, нічога не адказаўшы на нашую просьбу, пачалі разграбаць месца пад дахам для нашай палаткі.



( Read more...Collapse )