Была поўня. Мы гулялі па парку. Давай паглядзім на месяц. Давай. Дрэвы закрывалі паўнеба і самаго месяца не было бачна. Пайшлі пасядзім на той лавачцы. Але ж мы хацелі паглядзець на месяц. Пайшлі пасядзім на той лавачцы. Мы доўга ішлі па сьцяжынках парку да прыкмечанай лавачкі. Поўня скацілася ў ямку паміж кронамі дрэваў. Мы сядзелі і глядзелі.

Я тады ехала ў Варшаву ў цягніку "Саратаў-Берлін", каб адтуль паляцець у Нью-Ёрк. У купэ іграла радыё, а за запацелым вакном на платформе стаяла Наста, праводзіла мяне. Да ад'езду заставаліся лічаныя хвіліны. "Небо, море, облакаааа" - засьпявала па радыё Земфіра. Тады я пачула гэтую песьню ўпершыню. "Небо, море, облака" - паказвала я жэстамі Насьці праз запацелае вакно і ўсьміхалася.