Што я адразу прыкмеціла, — кубінцы вельмі шчырыя і адкрытыя. І нягледзячы на сваю галечу, спакойна ставяцца да таго, што іх фатаграфуюць. Машуць рукамі, альбо проста без усялякіх эмоцыяў глядзяць у аб'ектыў. Нібы нічога не адбываецца.

Жыхары вострава Свабоды не баяцца паказваць сваё прыватнае жыцьцё навыварат. Гуляючы па вузкіх вуліцах Гаваны, раз-пораз я заўважала людзей у расчыненых дзьвярах сваіх кватэраў. У іх няма калідораў, таму дзьверы з вуліцы вядуць адразу ў пакой. І там бачна, як людзі сядзяць на канапах і крэслах-качалках, глядзяць тэлевізар, абмяркоўваюць навіны. Некаторыя выходзяць на ганак і там жа садзяцца ў піжаме, каб пачытаць сьвежы выпуск мясцовай газеты "Granma".





( Чытаць і глядзець далей...Collapse )

Працяг будзе...

Частка другая
Частка першая

Па дарозе з аэрапорту імя Хосэ Марці да цэнтру Гаваны, я дзівілася на экзатычныя пальмы, нязвыкла чорных для беларускай дзяўчыны людзей і савецкія “жыгулі” ды “масквічы” ў такім незвычайным асяродзьдзі, я мімаволі раскрывала рот. “Што ж будзе далей?” - думала я.

Ведаць Гавану ўздоўж і ўпоперак - ня так проста. Нават наш таксіст заблукаў у пошуках гатэлю. Справа ў тым, што на вуліцах Гаваны вельмі мала шыльдаў з назвамі вуліцаў і нумарамі дамоў. Таму таксіст высоўваўся з акна машыны і пытаўся ў мясцовых, як нам даехаць да месца прызначэньня. Накруціўшы некалькі колаў, ён спыніўся каля гатэлю, нумар у якім замовілі мае сябры-шведы - Пэр і Сара.

( Чытаць далей...Collapse )



( Глядзець яшчэ...Collapse )

Працяг будзе...

Частка першая
Частка трэцяя

Яшчэ чатыры месяцы, і будзе роўна год, як я зьезьдзіла на Кубу. Я вырашыла не чакаць юбілею і ўсё ж такі пачаць нарэшце вывешваць свае падарожныя нататкі з фоткамі.

 Куба, якую я пабачыла, гэта не толькі сонца, мора і пясок. Не толькі гаванскія калоны, набярэжная Малекон і турыстычная вулачка Обіспо. Гэта таксама талоны на прадукты і чорны рынак, гэта нястача чыстай вады і дамы-развалюхі. Гэта штодзённая падпольная барацьба незалежных журналістаў за свабоду вострава Свабоды.

 Мы разам са шведскімі журналістамі Сарай і Пэрам адправіліся на Кубу з Парыжу. Працаўнікі ў французскім аэрапорце доўга шукалі кубінскую візу ў маім пашпарце і ніяк не маглі паверыць, што беларусам яна не патрэбная.

 Ужо ў Гаванскім аэрапорце мне давялося запоўніць форму, у якой сярод пашпартных дадзеных, адрасу і падобнага, трэба было пазначыць прафесію. Слова “журналіст”, упісанае ў гэтую форму, -  стоадсоткавы бан на ўезд на Кубу. Так я часова стала лінгвістам і ступіла на кубінскую зямлю.

  



( ++Collapse )

Працяг будзе...

Частка другая
Частка трэцяя

Чорт-чорт-чорт.
Здрасьце.
Больш за месяц ні слова, ні карцінкі ў жж.
Прывітаньне новым фрэндам, што нягледзячы на факт маўчаньня, усё ж зьявіліся тут.
Апошнія два тыдні была на востраве свабоды ад інтэрнэту - Кубе. Прывезла кучу ўражаньняў і фотак.
Заплаціце мне хто-небудзь за жж-акаўнт, калі ласка. Бо праз 2 дні заблакуюць фотаальбом і ніфіга не змагу вам паказаць :)



І эээ... напішыце, што тут у вас адбывалася за гэты час?