У горадзе Калі мы ўпісваліся ў сям'і арыстакратаў - іспанскіх нашчадкаў. Дом з гасцінай, сталовай, барам, кучай пакояў і прыбіральняў, а таксама каморкай для пакаёвак. Інакш як рабынямі мы з Верасьнем іх назваць не маглі. Сёння ў сям'і круглыя суткі жыве ўсяго адна рабыня, астатнія прыходзяць удзень. У абавязкі рабыні ўваходзіць усё, што ў нас робіць кожны нармальны чалавек - яна гатуе, прыбірае, пярэ бялізну. За сталом ягамосці не прыносяць сабе сурвэткі, нават калі яны ляжаць у двух метрах ад стала. Гэта павінна рабіць рабыня, нават калі яна ўжо ад старасці слаба ходзіць, дрэнна бачыць і ў яе трасуцца рукі. За такую працу рабыня атрымлівае $200 у месяц.

Перыядычна ягамосці рабілі нам заўвагі, што ногі пад попу за сталом падкладваць нельга, што босымі ў хаце ў Калумбіі ходзіць толькі бедната (не роўня ім), а таксама, што душ у іх прынята прымаць кожную раніцу (нават нягледзячы на тое, што цалкам мыўся перад сном).

Выправіўшыся з Калі аўтаспынам у бок Эквадору, мы адчулі вялізную розніцу паміж тым, як жывуць мясцовыя арыстакраты з Еўропы, якія нават макароны, напэўна, самі зварыць не могуць, і мясовыя мясцовыя, якія не ведаюць, што такое туалет у доме і гарачая вада ў душы.



( Read more...Collapse )

"Гэта можа быць што заўгодна", - шматзначна зазначыў доктар Хуліан Андрэс Санчэс і пасадзіў мяне, з апухшым тварам, мераць ціск.



Па медыцынскую дапамогу ў падарожжы мне давялося звяртацца ў другі раз. Упершыню - ў Панаме, дзе нас з Вераснем з-за вільготнага клімату атакавалі грыбы. Тады, па тэлефонах, пазначаных у страхоўцы, мы не дазваніліся. Жартаваць са здароўем не хацелася - на розных участках цела з'яўляліся і раслі ўсё новыя ружовыя плямы - і мы вырашылі заплаціць $15 за доктарскую кансультацыю і амаль $100 за мазь і таблеткі.

Другі раз у шпіталь мы звярнуліся ўжо ў Калумбіі. ( Read more...Collapse )

Як дабрацца з Панамы ў Калумбію, мы пачалі думаць задоўга да таго, як патрапілі ў Панаму. Дзве краіны раздзяляюць 89 кіламетраў непраходных джунгляў і балотаў Дар’янскага прабелу. Прайсці з адной краіны ў другую па зямлі вырашаюцца адзінкі, 40% з якіх (як паказвае статыстыка) не выходзяць адтуль жывымі. Кажуць, што нейкі шлях (у тым ліку над лодках) там усё ж існуе, але карыстаюцца ім выключна гандляры наркотыкамі.

Існуе яшчэ некалькі шляхоў дабрацца да Калумбіі – лодка (за 400 баксаў з носа) і самалёт (за 200). Яшчэ з самага пачатку Пачо, у якога мы спыніліся, сказаў, што можа паспрабаваць выбіць нам дазвол на пералёт у грузавым самалёце. Але, маўляў, надта не спадзявайцеся, дазвол амаль нікому не даюць. Перасякаючы мяжу на лодцы, адзнаку ў пашпарт не ставяць. У гарадку Пуэрто-Абалдзія ў кагосьці з памежнікаў ёсць штамп, але па чутках, ён згубіўся яшчэ ў 2003 годзе і з таго часу яго ўсё яшчэ не знайшлі.

Больш як за тыдзень, які мы правялі ў Панаме, Пачо так ні з кім і не дамовіўся пра дазвол ляцець грузавым рэйсам, прызнаўшыся, што забыў гэта зрабіць. І мы разам з астатнімі табурэтнікамі паехалі ў Калон, што на Атлантычным баку Панамскага перашэйку, каб шукаць на ўсіх лодку, якая са зніжкай завязе нас у Калумбію.

У Калоне мы хаваліся ў мясцовым МакДональдсе і партыямі адсылалі нашых хлопцаў у парты, каб тыя размаўлялі і дамаўляліся з капітанамі караблёў. Гуляць па горадзе не бачылася магчымым. “Муі пелігросо” тут сапраўды здавалася праўдай. Толькі выйдзеш на вуліцу, тут жа знойдзецца паліцэйскі, які будзе цябе суправаджаць, альбо спыніцца машына, кіроўца якой адразу ж запросіць цябе ў салон, каб толькі ты не хадзіў па вуліцы.



( Read more...Collapse )