А ўчора, між іншым, вярнуўшыся ўвечары зь Дзяржынску, я назірала зацьменьне поўні. Цікава, чаму яно не выклікае такога рэзанансу, як сонечнае зацьменьне? Відаць, журналісты не раскруцілі... А відовішча яшчэ тое, я вам скажу.

А вось што журналісты раскруцілі, дык гэта вызваленьне Казуліна. Зьезьдзіла я сёньня-ўчора ў Дзяржынск, пабачылася зь ім. Стомлены дзядзька, але задумаў нешта, чарцяка. Значыць, сілы ёсьць. Прынамсі на тое, каб не прымаць памілаваньня ад Лукашэнкі.
А я вам вось што скажу. Была б я Казуліным - памілаваньне прыняла б. Навошта адмаўляцца ад падарункаў? Гордасьць? А што гэта? Для чаго? Глупства, па-мойму. Адной гордасьцю нічога не дабіцца. Вось прыняў бы памілаваньне, яшчэ і народу паслужыў бы. Ну, ці каму ён там паслужыць хоча? А так ізноў у турму недалёка патрапіць. 270 км да Віцебска ўсяго-та...

А яшчэ гасьцююць у мяне зараз сваякі з Гародні. Дык вось прыехала я ўчора, расказваю, маўляў, Казуліна адпусьцілі. А сястрычка 12-гадовая пытаецца:
- А што, ён сядзеў?
- Сядзеў, - кажу.
- А за што?
Я не знайшла, што адказаць...

16.00. Мы націскаем на званочак дзьвярэй у пад'езьдзе. Нам адчыняюць. У дзьвярах кватэры нас сустракае брат Аляксандра Уладзіслававіча Уладзімір. У кватэры ня толькі ён зь Юляй Казулінай, там яшчэ пляменьніца палітыка, ягоныя сябры. Юля ўсьміхаецца, нават ня скажаш, што толькі ўчора яна пахавала маці. Дзяўчына абыходлівая, прапанавала нам сесьці, а сама пабегла запякаць карпа для бацькі ў дарогу. Тут я толькі заўважаю - у кватэры шмат кветак. У асноўным гэта чырвоныя ружы. На стале партрэт Ірыны Казулінай з чорнай стужкай.

Казулін тэлефануе. Ён спазьняецца. Нашае інтэрв'ю аўтаматычна скарачаецца. У кватэру яшчэ прыходзяць людзі - Ніна Шыдлоўская, Алесь Пашкевіч, Сяргей Скрабец… Спадар Аляксандр прыехаў а 16.25 з дачкой Вольгай. На ўсё пра ўсё ў яго 35 хвілінаў. Ён просіць дазволу зьняць свой касьцюм ды пераапрануцца ў "турэмную форму" - сіні спартовы касцюм.