Дзесьці пасярод шляху ад Мехіка да Кўацакўалькаса нам спыняецца загружаны да верху пласмасавымі тарамі пікап. З кабіны вылазяць два чувака і пачынаюць вызваляць нам месца ў кузаве. З горам папалам мы туды змясціліся са сваімі заплечнікамі, інструментамі і табурэткай. Едзем. Праз сто метраў кіроўца зноў спыняецца... каб падабраць яшчэ адну жанчыну з яшчэ большай колькасцю багажа - вёдрамі, тачкамі, сумкамі... На мексіканскіх дарогах штохвіліну можна пабачыць загружаныя напоўніцу людзьмі пікапы. Па прынцыпе - дзе змесціцца адзін, там і дзесяць.
І вось едзем мы, значыць, так, едзем. І тут бац - уязджаем па горным серпанціне ў хмару! Словамі гэта не перадаць. Ды і здымкамі, напэўна, таксама.
Як толькі мы праехалі горы, адразу трапілі ў іншы клімат - тут тропікі, пальмы, фрукты, вільгаць і сезон дажджоў. Ад гэтага моману кожную ноч (а часам і дзень) нас чакаюць залевы. Вось і да Кўацакўалькаса мы дабраліся ўначы - дождж ліе як з вядра, цёмна, да горада яшчэ кіламетраў 40. Нас пагадзіўся падкінуць чалавек па імені Віктар, якому трэба было ехаць зусім у іншы бок.
А ў Кўацакўалькосе нас сустрэлі ўкраінскія табурэтнікі разам з мясцовымі музыкантамі. Так мы апынуліся ў рэстаранчыку, які на цэлы тыдзень падчас фестывалю патрапіў у нашае распараджэнне. Раней гэта была такерыя - рэстаранчык, дзе гатавалі і прадавалі традыцыйную мексіканскую страву - такос. Цяпер месца стала арт-кавярняй, дзе штовечар кучка беларусаў, украінцаў і расіянаў адчынялі вароты, расстаўлялі сталы і гатавалі нашыя традыцыйныя стравы. За дні фестывалю намі былі прыгатаваныя: боршч, дранікі, пельмені, варэнікі, бліны, суп з клёцкамі. А таксама былі спетыя народныя ды ня толькі песні.
А нашыя новыя мексіканскія сябры ў сваю чаргу зрывалі нам дах сваімі рытмамі, якія яны выстуквалі на сківіцах каня і розных дзіўных інструментах.
І крыху відаў горада Кўацакўалькос. Маленькае, правінцыйнае, прамысловае мястэчка, якое знаходзіцца на беразе Мексіканскага заліву, займаецца нафтавай вытворчасцю і амаль не ведае, што такое турысты.
