The grass is greener. The light is brighter. The taste is sweeter

Мяжу з Гватэмалай мы адразу вырашылі праходзіць нелегальна. Па-першае, сваю мексіканскую візу мы пратэрмінавалі на пяць дзён. Па-другое, на выездзе з краіны мексіканцы дзяруць па 20 баксаў з чалавека. Ну і акрамя таго, увесь час мы былі ўпэўненыя, што з амерыканскай візай нам і гватэмальская таксама не патрэбная. Аднак у дзень пераходу мяжы мы даведаліся, што віза беларусам неабходная. Усё гэта прымусіла нас вырашыцца на нелегальны ўваход у Гватэмалу.

Нас высадзілі кіламетраў за 5 да мяжы. Машынаў на дарозе амаль няма. Пайшлі пешшу. Пад’язджае маршрутка. “Фронтэра. Лінія. Гватэмала”, - кліча нас маршрутны зазывала. “Но, грасіас”, - па старой звычцы адказваем мы. “Райд. Граціс”, - настойвае ён. “Бясплатна?” – перапытваем, не веручы. Той ківае галавою і мы едзем у бок Гватэмалы.

Праз хвілінаў 10 маршрутка спыняецца пасярод горада перад “ляжачым паліцэйскім”. Выходзім. Гэта што – мяжа? Відаць так. І пакуль ніхто не звярнуў увагі на нас, нагружаных заплечнікамі і інструментамі, мы спяшаемся ўглыб горада.

На кожным кроку нам прапаноўваюць памяняць грошы альбо купіць якую-небудзь фігню. А мы ўпарта падымаемся ў гару і толькі адказваем “Но, грасіас”. Няўжо мы ўжо ў Гватэмале? – не верыцца нам. Разглядаем нумары машынаў – гватэмальскія. А вось і бела-блакітны сцяг Гатэмалы лунае. Мы тут.



Ужо за горадам спрабуем стопіць, каб да цемнаты дабрацца хоць да якога горада. Праязджаем кіламетраў 10 і апынаемся ў нейкім маленькім мястэчку. Неба блічшыць маланкамі – ставіць свой намёт пад адкрытым небам рызыкоўна. Ідзем прасіцца да мясцовых. У першай хаце нам адмаўляюць у прытулку. Але ў другой, нічога не адказаўшы на нашую просьбу, пачалі разграбаць месца пад дахам для нашай палаткі.



( Collapse )

Шлях да Кецальтэнанга апынуўся зусім не блізкім. Горная дарога, размытая дажджамі ды з апоўзнямі, патрабавала больш часу. На старэнькім грузавіку разам з Герберам мы праехалі яшчэ каля 100 кіламетраў.



Шэсць год Гербер працаваў у ЗША на будоўлі, зарабіў грошай, вярнуўся ў Гватэмалу, купіў грузавік і цяпер нелегальна возіць яйкі з Мексікі для сямейнага рэстарану.

“Бачыце, паліцыя едзе за намі?” – пытаецца ён. “Гэта не паліцыя”, - супакойваем мы. “Паліцыя, я ведаю”, - упэўнівае нас Гербер. – Вось гэта хабар за мексіканскія яйкі, якія я вязу, - ён паказвае на тры кучкі грошай, роўна раскладзеных перад сабою.

Тут машына ззаду абганяе нас і прымушае спыніцца. Гербер выходзіць “паразмаўляць”. Праз пару хвілінаў вяртаецца: “Кьерэн мас” (хочуць больш) і адлічвае яшчэ некалькі купюраў кецаляў (мясцовая валюта).

Гербер ужо некалькі год займаецца нелегальным яйкавым бізнэсам. Яго і ягоную машыну тут ведае кожны паліцэйскі і не прапускае магчымасці садраць з гора-бізнэсмэна бабла. Гербер жа ў сваю чаргу ведае кожны паліцэйскі пост і перад імі зачыняе танаваныя вокны і стараецца як мага хутчэй прашмыгнуць.

Гербер, у шоку ад нашых песень, тэлефануе свайму бацьку і кажа: “Паслухай, паслухай”. А потым запрашае нас да сябе паспяваць. Мы згаджаемся.

“Вось там, - паказвае нам Гербер на хатку высока ў гарах, - мой дом”. Мы прыязджаем у ягоны дом, а там – сям’я з дваццаці пяці чалавек. Жанчыны ў нацыянальных строях. Усе нас вітаюць, машуць рукамі і просяць сыграць.


( Collapse )