Гватэмала нелегал
Мяжу з Гватэмалай мы адразу вырашылі праходзіць нелегальна. Па-першае, сваю мексіканскую візу мы пратэрмінавалі на пяць дзён. Па-другое, на выездзе з краіны мексіканцы дзяруць па 20 баксаў з чалавека. Ну і акрамя таго, увесь час мы былі ўпэўненыя, што з амерыканскай візай нам і гватэмальская таксама не патрэбная. Аднак у дзень пераходу мяжы мы даведаліся, што віза беларусам неабходная. Усё гэта прымусіла нас вырашыцца на нелегальны ўваход у Гватэмалу.
Нас высадзілі кіламетраў за 5 да мяжы. Машынаў на дарозе амаль няма. Пайшлі пешшу. Пад’язджае маршрутка. “Фронтэра. Лінія. Гватэмала”, - кліча нас маршрутны зазывала. “Но, грасіас”, - па старой звычцы адказваем мы. “Райд. Граціс”, - настойвае ён. “Бясплатна?” – перапытваем, не веручы. Той ківае галавою і мы едзем у бок Гватэмалы.
Праз хвілінаў 10 маршрутка спыняецца пасярод горада перад “ляжачым паліцэйскім”. Выходзім. Гэта што – мяжа? Відаць так. І пакуль ніхто не звярнуў увагі на нас, нагружаных заплечнікамі і інструментамі, мы спяшаемся ўглыб горада.
На кожным кроку нам прапаноўваюць памяняць грошы альбо купіць якую-небудзь фігню. А мы ўпарта падымаемся ў гару і толькі адказваем “Но, грасіас”. Няўжо мы ўжо ў Гватэмале? – не верыцца нам. Разглядаем нумары машынаў – гватэмальскія. А вось і бела-блакітны сцяг Гатэмалы лунае. Мы тут.

Ужо за горадам спрабуем стопіць, каб да цемнаты дабрацца хоць да якога горада. Праязджаем кіламетраў 10 і апынаемся ў нейкім маленькім мястэчку. Неба блічшыць маланкамі – ставіць свой намёт пад адкрытым небам рызыкоўна. Ідзем прасіцца да мясцовых. У першай хаце нам адмаўляюць у прытулку. Але ў другой, нічога не адказаўшы на нашую просьбу, пачалі разграбаць месца пад дахам для нашай палаткі.

( Collapse )
Нас высадзілі кіламетраў за 5 да мяжы. Машынаў на дарозе амаль няма. Пайшлі пешшу. Пад’язджае маршрутка. “Фронтэра. Лінія. Гватэмала”, - кліча нас маршрутны зазывала. “Но, грасіас”, - па старой звычцы адказваем мы. “Райд. Граціс”, - настойвае ён. “Бясплатна?” – перапытваем, не веручы. Той ківае галавою і мы едзем у бок Гватэмалы.
Праз хвілінаў 10 маршрутка спыняецца пасярод горада перад “ляжачым паліцэйскім”. Выходзім. Гэта што – мяжа? Відаць так. І пакуль ніхто не звярнуў увагі на нас, нагружаных заплечнікамі і інструментамі, мы спяшаемся ўглыб горада.
На кожным кроку нам прапаноўваюць памяняць грошы альбо купіць якую-небудзь фігню. А мы ўпарта падымаемся ў гару і толькі адказваем “Но, грасіас”. Няўжо мы ўжо ў Гватэмале? – не верыцца нам. Разглядаем нумары машынаў – гватэмальскія. А вось і бела-блакітны сцяг Гатэмалы лунае. Мы тут.

Ужо за горадам спрабуем стопіць, каб да цемнаты дабрацца хоць да якога горада. Праязджаем кіламетраў 10 і апынаемся ў нейкім маленькім мястэчку. Неба блічшыць маланкамі – ставіць свой намёт пад адкрытым небам рызыкоўна. Ідзем прасіцца да мясцовых. У першай хаце нам адмаўляюць у прытулку. Але ў другой, нічога не адказаўшы на нашую просьбу, пачалі разграбаць месца пад дахам для нашай палаткі.

( Collapse )